Rozdział VIII

- A teraz musze was przeprosić, bo muszę już iść na koncert One Direction ! Aaaa ! - krzyczała Miki

- Ok, ok idź, ale wracaj szybko ! 

- Dobrze Kocham was.

***********************************************************

W drodze na koncert Miki wogóle nie mogła iść wszędzie to pełno fotoreporterów, fanek i ludzi, którzy nie mają wstępu na koncert. Miki myślała, że się nie przepcha, ale w końcu dotarła. Była taka szczęśliwa, że w suchu tak głośno piszczała, że nic ją nie obchodziło. W pewnym momencie ktoś jej przerwał rozmyślanie, jak to będzie. Głos ten był bardzo męski i mocny. Miki szybko odrzuciła myśli na bok i zobaczyła, ze to ochrona.

- A tak. Przepraszam, po prostu się zamyśliłam . - uśmiechnęła się Miki

- Nic się nie stało. - odpowiedział dość miło pan

- Poproszę bilecik - mówił

- Proszę - uśmiechnęła sie Miki

- Hmmm... widze wejście za kulisy. Proszę za mną - mówił miło pan. 

Miki tak jak prosił pan poszła za nim. Za kulisami nie widziała nikogo oprócz samej siebie i tego pana. 

- Dlaczego tutaj nikogo nie ma ? - zapytałam przerażona

- Widocznie jesteś jedną fanką, która będzie dzisiaj za kulisami. - uśmiehnął się pan

- hmm. no dobrze. - odpowiedziała, po czym po chwili się zmieszała.

- To może ja pójde. Po co mają marnować czas na mnie. W końcu jestem tylko przecież jakąś ich tam fanką. - Miki posmutniała Mina

- Nie nic się nie stanie, a chłopaki i tak muszą we Francji zostać jeszcze 5 dni, ponieważ autobus im się zepsł, a nie mamy dodatkowego.

- Ooo. Bardzo mi przykro. Ale na pewno nie będę przeszkadzać ? - dpoytyała wciąż Miki

- Nie, na pewno nie. Myślę nawet, że się ucieszą, gdy ozbaczą tak przesympatyczną osobę jak ty. - uśmiechnął sie ochroniarz

- Dziękuję - oswzajemniła uśmiech.

Ochroniarz musiał Miki zostawić samą, ponieważ inni fani sie dobijali, chociaż nie mieli biletów. Miki została sama. Rozmyślała nad tym jak będzie po koncercie. O czym będzie rozmawiała z chłopakami, i ajk to wszystko będzie wyglądało.

W którejś chwili usłyszała głos jakiegoś pana. 

" Czy jesteście gotowi na chłopaków z One Direction ? ! "

Widownia jak widownia krzyczała Tak ! 

" No to serdecznie chciałbym powitać we Francji zespół jedyny i niepowtarzalny One Direction ! "

I wtedy chłopaki zaczęli pokolei wybiegać, a ja stałam i nie mogłam uwierzyć własnym oczom. Bo właśnie zobaczyłam piątke najładniejszych chłopców w swoim życiu !

Koncert trwał ponad 3 godziny, gdy już skończyli zeszli ze sceny i zaczęli sie ze mną witać. Byłam taka szczęśliwa, że mogę ich poznać, ale wciąż nie wiedziałam co robić i jak się zachowywać.

- Witaj - uśmiechnęli się chłopcy

- Cześć - uśmiechnęłam się 

- Jak masz na imię ? - dopytywali

- Jestem Miki. O przepraszam, tak się zazwyczaj przedstawiam, ale jestem Monika. - uśmiechnęłam się, a oni odwzajemnili uśmiech.

Rozmawialiśmy tak dłuższą chwilę. Harry tak dziwnie się na mnie patrzył. Czułam się wtedy strasznie skrępowana. W pewnym momencie nie wytrzymałam i skierowałam sie do Harrego

- Harry? Jestem brudna czy coś innego, bo jakoś tak się dziwnie patrzysz. - mówiłam lekko poddenerwowana

- Nie, nie. Po prostu jakoś tak mi się ..

I wtedy chłopaki z One Direction nie wytrzymali i zaczęli sie śmiać. Ja dalej nie wiedziałam o co im chodzi. Patrzyłam się tylko na nich dzinie jakbym ducha zobaczyła.

- O co wam chodzi ? - zapytałam uśmiechając się lekko

- Eee . Przepraszam na chwilkę muszę do toalety - mówił Harry

Gdy Harry poszedł do toalety zapytałam sięchłopaków o co chodzi.

- O co wam chodzi ? - uśmiechnęłam się lekko

- Ty tego nie widzisz ? ! - zaśmiał się Liam 

- Co brudna jestem tak - zaczęłam jeszcze raz

Chłopcy wybuchnęli jeszcze raz smiechem.

- No powiedzcie proszę o co wam chodzi- mówiłam powoli się denerwując

- Nie widzisz tego, że podobasz się Harremu ? - mówił przez śmiech Niall

- Nie. A tak jest ? - dopytywałam zaciekawiona. I wtedy wrócił Harry

- Z czego oni sie tak śmieją ? - zapytał mnie

Liam, Niall i reszta chłopaków przyłożyli palec do ust, żebym nic nie mówiła. Ja tylko się uśmiechnęłam i przytaknęłam.

- Ty musisz coś wiedzieć - mówił wciąż Harry

- Przysięgam Ci, że nie ! - mówiłam troche kłamiąc

- Niech Ci będzie. A ile masz lat, bo nam nie powiedziałaś ?

- A na ile wyglądam ? - zapytałam z uśmiechem na twarzy.

- Hm ... 15,16 . Nie wiem powiedz proszę ! - Prosił mnie Harry

- 16 - odpowiedziałam mu po czym się uśmiechnęłam.

On odwzajemnił mi uśmiech. Popatrzyłam się na zegarek dochodziła 22 : 00 . Nie chciało mi się wracać do domu, lecz wiedziałam, że muszę, bo Melanie będzie się denerwować.

- Przepraszam, ale muszę już iść do domu. - posmutniałam trochę i pojedyncza łza popłynęła mi po policzku.

Harry to zauważył i wytarł ją swoją ręką

- Hej nie płacz. Jeszcze będe tu 4 dni - uśmiechnął sie Harry

- Czyli, że chcesz się ze mną spotykać przez te kolejne 4 dni ? - dopytywałam Harrego

- Tak, uważam, ze powinniśmy sie bliżej poznać, bo jeżeli bym tego nie zrobił, straciłbym kolejną szansą jaką dał mi bóg. - uśmiechnął się Harry

Nie wiedziałam co w tym momencie mam zrobić. Serce podpowiadało mi przytul go, a rozum mówił znasz go tylko pare minut, a już chcesz go przytulać ? Posłuchałam jednak głosu serca i przytuliłam Harrego. Po czym chłopcy zaczęli śmiać się jeszcze bardziej. W tym momencie zażartowałam sobie z Harrego jeszcze raz i zapytałam sie. chłopaków :

- No gdzie jestem brudna ? - i zaczęłam się śmiać razem z nimi

- Chłopcy już nie wytrzymali i cała czwórka leżała na podłodze i zwijała się ze śmiechu.